Vrijdag 2 maart hadden we de Lentetocht Texel gepland, niet wetende dat de weersomstandigheden zo extreem zouden zijn. Het was ijzig koud en er stond een stevige oostenwind. De tocht kreeg meer iets van een expeditie dan een lentetocht met dartele lammetjes en een bos vol sneeuwklokjes. Maar dat mocht de pret niet drukken, het werd een onvergetelijke dag.

het wad bij De Cocksdorp

Het was nog spannend of de Lentetocht naar Texel in samenwerking met Amsterdam Stadspas wel door zou gaan. Donderdag leek het er nog op dat de boot uit de vaart zou worden genomen. Door de stevige oostenwind was de waterstand zo laag dat de oversteek onmogelijk was. ’s Middags hoorden we dat er tot half twaalf ’s morgens ieder half uur een boot zou gaan. En daarna weer vanaf een uur of half vijf. We konden gaan.

Er waren wat afzeggingen vanwege de extreme koude (gevoelstemperatuur -15 graden). Die lege plekken hebben we opgevuld met mensen die op de wachtlijst stonden. Die wachtlijst werkt perfect. Hulde voor Denise Junge die dat iedere keer zo goed regelt. Onze hartenkreet: ‘Laat weten als je niet mee kunt, dan maken wij een ander blij met jouw plek’, gaat steeds beter werken. Zelden blijven mensen nog zomaar weg.

Iedereen meldde zich goed warm aangekleed bij de bus. De rit naar de boot met aan boord deelnemers variërend in leeftijd van 3 tot 70-plus verliep voorspoedig. De zon scheen en de stemming zat er goed in. De moed zonk ons even in de schoenen bij het zien van de enorme wachtrijen auto’s in de haven van Den Helder. Gelukkig werden we in een rij gezet die de eerstvolgende boot op mocht en binnen een half uur waren we aan de overkant.

Onze eerste stop was op de waddendijk bij Cocksdorp. Wat we daar zagen, was schitterend. Het wad was bedekt met een laag ijs. Dat in combinatie met de keiharde, snijdende oostenwind deed menigeen roepen: ‘t Lijkt Siberië wel!’. Wat een ervaring. Daarna ging de rit naar de vuurtoren met aan zijn voet het enorme brede strand. Ook hier hadden vorst en kou toegeslagen. Een groep trotseerde de kou en de wind en ging het strand op. Anderen schoten het strandpaviljoen in.

Via de duinen en de bossen zetten we koers naar de Schapenboerderij, waar het volop lammertijd is. Wij zagen twee lammetjes die maar net waren geboren. De al wat oudere lammetjes dartelden rond of lagen dicht tegen hun ma aan te dommelen. Het was zo knus in de grote schuur, de dieren hebben het er goed. Naast schapen waren er ook varkens, geiten en allerlei kippen te zien. De Knuffelhoek deed zijn naam eer aan. Wie dat wilde kreeg een lammetje in de armen gedrukt. De lammetjes zijn het duidelijk gewend, ze laten zich lekker aaien.

Het gezelschap verspreidde zich over de boerderij. We betrapten zelfs een groepje dat in de zon en uit de wind een krantje zat te lezen en een puzzel zat op te lossen. Anderen zaten bij de houtkachel binnen. Buiten kregen we nog een demonstratie schapen drijven. De drie honden verdwenen als een speer uit beeld om even later terug te keren met de hele kudde schapen.

We sloten de dag af in Oudeschild met zijn mooie haven om een harinkje of patatje te halen, nog even te winkelen of een wandeling te maken. We klommen op de dijk en ook hier strekte het wad zich als een ijzige vlakte voor ons uit.

De zon bleef maar schijnen en de lucht was strakblauw. Tijdens de rit terug was de algemene conclusie. ‘Wat hadden we een topdag. Extreem koud okee, maar dit hadden we niet willen missen!’

Met dank aan Amsterdam Stadspas, Perla van der Meer, chauffeur van Groengrijs, Birgitta Gadellaa, gids en begeleider van Groengrijs en de mensen van Schapenboerderij Texel.

Fotografie: Birgitta Gadellaa. Tekst: Thea Seinen.